Selenogradsk - Nida 60 kilometer

Rond half acht vertrek ik uit het hotel na eerst mijn ontbijt gemaakt te hebben. Het ontbijt in het hotel kon pas vanaf negen uur. Hotel Cranz ligt gelukkig aan het eind van de stad en ben gelijk weer op de route. Na de ingang van het Nationale Park Kurische Nehrung ( UNESCO), volgt een 60 kilometer lange weg door bos. Het Park iš een 3 kilometer brede landtong en iš beschermd vanwege de unieke vegetatie wat bestaat uit duinen en bos. Er zouden ook elanden zijn en veel vogels. In Rybaltschi rij ik het dorp in om te kijken of ik ergens koffie kan krijgen. Het piepkleine toeristenburo gaat net open. Het lijkt meer op een winkel waar je fietsen kunt kopen (die staan keurig op een rij) en souveniers. De kaarten die ze verkopen zijn uit de vorige eeuw. Het zijn kaartensets van Kalingrad toen het nog Konigsberg was. Dus van voor de 2e WO. De dame spreekt alleen Russchisch. Ik vraag naar een plattegrond van de plaats maar die is er niet. Het vogelobservatiestation, dat iš dan 10 kilometer terug fietsen. In het dorp zelf iš helemaal niets te beleven en lijkt uitgestorven, op een enkele bewoner na. Er zijn twee mini winkels (niet groter dan 3 vierkante meter. Hier koop ik met mijn laatste roebels allerlei snoep etenswaar. De eerste grensovergang van Rusland gaat gemakkelijk. Dan volgt de tweede en nog een derde. Daarna komt twee keer de grens overgang met Litouwen. Ik voel me bevrijd van de Russchische overheersing en de naargeestige sfeer. Rond 1 uur in de middag kom ik in Nida aan. Het lijkt de hemel na alle (bad) plaatsen in Kaliningrad. Ik zie eindelijk weer een heleboel Duitse toeristen en men spreekt zelfs Engels in het toeristenburo. Na eindelijk weer op een computer te kunnen  schrijven, ga ik vlakbij het toeristenburo de restanten van mijn aankopen uit de mini winkel opeten. Ik zit net rustig mijn cracker weg te werken tot ik tot mijn stomme verbazing Valdis aan zie komen. In eerste instantie doe ik net of ik hem niet zie. Mijn fiets staat echter pontificaal voor het toeristenburo. Hij doet net of zijn neus bloed en zegt dat Hij 10 minuten op een heuvel heeft zitten wachten. Min of meer zou het aan mij liggen dat ik hem niet gezien heb. Ik zeg dat ik de straat ben uit gereden en dat hij nergens was te bekennen. Enfin, uit eindelijk zit ik toch weer in hetzelfde hotel als hij, Jūratė wat uitkijkt over de baai.  In de middag lopen we samen naar het Thomas Mann museum.  Een bekende Duitse schrijver die voor de oorlog een vakantiehuis liet bouwen. In de oorlog iš het gedeeltelijk verwoest.